Nokkuð brött og erfið ganga. Ekið upp á Hellisheiði, beygt hægri og ekið eftir vegarslóða þar til komið er efst í Kattárdalsdrög. Vegarslóðinn liggur niður í Kattárdal.
Þar er skilti þar sem bílum er lagt og gangan hefst. Stikað er frá skiltinu fram á brún ofan við Múlahöfnina.
Þaðan (65°45.144-W14°21.964) liggur kindagata niður fyrir brúnina niður skriðuhrygg og niður í Múlahöfn. Höfnin er frábær náttúrusmíð gerð af meistarans höndum, umgirt bríkum og dröngum á tvo vegu.
Múlahöfn var gerð löggilt verslunarhöfn 1890 en aðeins var skipað þar upp einu sinni þar sem erfitt var að koma vörum til byggða. Frá Múlahöfninni er síðan gengið meðfram sjónum í norður út á ytri tangann. Þar blasir við Þerribjarg og þar undir Langisandur.
Hólkur með gestabók og stimpli er við stíginn niður á sandinn. Allir ættu að ganga sandinn undir Þerribjargi áður en haldið er til baka.
- Vegalengd og hækkun: 10,7 km og 580 m. hækkun
- GPS hnit: (N65°45.336-W14°20.990)
Út-Héraðsmenn kalla bjargið Þerrisbjarg og segja að það sé þurrkur þá daga sem sól skín á Þerribjargið að morgni. Skaginn utan Fagradals í Vopnafirði og Hellisár hjá Ketilsstöðum í Hlíðarhreppi hefur verið á opinberri náttúruminja-skrá síðan 1984.
Fjallið heitir Kollur, nú oftast kallaður Kollumúli. Ysti hnjúkurinn, Múlakollur (602 m) en út frá honum gengur hinn eiginlegi Kollumúli. Inn af Múlakolli er hnjúkurinn Köttur (521 m) fyrir botni Kattardals.
Langisandur undir Þerribjargi er um það bil ½ km langur. Utan við sandinn er berggangur sem nefnist Bjarglöng og eru þar landamerki Fagradals og Ketilsstaða í Hlíð en að sunnan er Múlahöfn. Múlahöfnin er í skjóli Múlatangans sem er klofinn í miðju af Skálabaksvík, og að innan varin af nokkrum klettadröngum m.a. Kríustapa og Arnarbrík. Í Ferðabók Olaviusar II segir m.a. á bls. 170 um Múlahöfn: Múlahöfn á Fljótsdalshéraði liggur sunnan undir Kollumúlafjalli og utar en Landsendatanginn. Það er lítil kringlótt vík, sem gengur til norðurs. Hún er óvarin gegn öllum vindum til þeirrar hliðar sem snýr að Ósfjöllum. En há fjöll skýla henni gegn hafátt, en Héraðsmegin hlífa lágir klettar eða sker upp úr sjónum henni.
Í miðju hafnarminninu er 8 faðma dýpi …. en alls staðar er sendinn leirbotn. Fullyrt var, að brim næði aldrei, hvorki vetur né sumar, innst í víkina og höfðu menn það til sannindamerkis, að tveir rekadrumbar litlir hefðu legið í fjörunni andspænis miðju mynninu í 3 ár án þess að haggast. Þá er talið að þar sé ætíð örugg bátalending. Hafís kvað aldrei koma inn á vík þessa.
Útræði var stundað frá Múlahöfn um aldir og í manntali 1703 kemur fram að á Múla býr bóndi með tveim ungum dætrum sínum. En árið 1872 voru tveir vinnumenn Gunnlaugs bónda á Ketilsstöðum við fiskveiðar úti á Múla. Er þeir ætla heim þann 8. apríl héldu þeir upp frá Skálabaksvík. Þar fyrir ofan féll á þá snjóflóð og fórust þeir báðir. Þeir fundust ekki fyrr en 10 dögum síðar. Þetta slys varð til þess að sjósókn frá verstöðvum út með fjalli lagðist niður.
Múlahöfn þótti fyrrum álitlegust höfn við Héraðsflóa og 1883 var hún mæld og gerð af henni uppdráttur. Héraðsmenn voru að leita að hafnaraðstöðu sem myndi þjóna þeim betur en hafnirnar niður á fjörðum. Var Múlahöfn löggilt sem verslunarstaður árið 1890, en aðeins var í eitt skipti skipað upp vörum þar. Flutningur vörunnar áfram til viðtakanda var nánast útilokaður og var það því ekki reynt aftur.
